2. rozdział 'Szarymi oczami Emilki R.'

ankulec

Wróciłam do domu po spotkaniu z Jolką. Nadal nie mogłam przestać myśleć o jej problemie: nieszczęśliwa miłość. Jednak serce nie sługa, jak mówi pewne powiedzenie. Weszłam do przedpokoju, a tu moja babcia piecze ciasto.
- Emilcio, gdzie byłaś? - nie lubię, jak mnie ona tak nazywa. Po śmierci moich rodziców opiekuję się mną i moim starszym bratem Bartoszem, który studiuję matematykę.
- Proszę cię, nie mów tak do mnie... Byłam z Jolą w kawiarnii. - odpowiedziałam krótko i na temat.
- Z jaką Jolą? - ciągnęła dalej. Chyba zaczyna mieć sklerozę...
- Janiszewską.
- Aaaa, tą Jolą. Bardzo miła dziewczyna... Nie przeszkadzaj Bartoszowi, ma gościa.
- Kogo??? - zdziwiłam się. Myślałam, że jedynym kumplem mojego brata jest komputer i jego idole Pitagoras i Tales.
- Nie znam go, ale przedstawił się jako Piotr Gradon czy jakoś tam...
- Gradon? Chodzę z Rafałem Gradonem do klasy, może to jego brat?
- A nie wiem... Idź do swojego pokoju, dobrze? Za godzinę bedzie kolacja.
Jestem grzeczna, więc poszłam do siebie. Miałam straszną ochotę zobaczyć kumpla Bartosza. Może faktycznie jest bratem Rafała? Spytam się go przez GG. Nidgy nie mówił, że ma rodzeństwo, skubaniec jeden. W swoim pokoju zaczęłam się przebierać. Włożyłam czarną bluzkę na cienkich ramiączkach i bojówki. Przejrzałam się w lustrze. Zobaczyłam małą, szczupła dziewczynę z kasztanowymi, długimi włosami i dużym biustem. Ciekawe, kto się może w takiej maszkarze zakochać? Dajcie spokój........ Potem przypomnialam sobie, że jednak nie mogę wejść na GG, bo jedyny komputer, jaki jest w domu, znajduję się w pokoju Bartosza..... A on ma tam gościa! Zaraz...... Mogę to wszystko wykorzystać! Jak pomyślałam, tak zrobiłam. Wyszłam ze swojej 'twierdzy' i skierowałam się do 'jamy Bazyliszka', jak czasem nazywam sypialnię brachola. Zapukałam do drzwi. Usłyszałam znajomy głos:
- Spadaj, młoda. Nikt ci nie mówił, że mam gościa?
- Bartosz... - musiałam być delikatna. - Muszę coś zobaczyć w komputerze. Na historię. Plis. mogę wejść na chwilę?
Otworzyły się drzwi i wyszedł mój rodzony brat. Jesteśmy bardzo do siebie podobni, ale on jakieś inne geny odziedziczył, bo jest wysoki i ma słaby wzrok (nosi okulary).
- Coś ci mówiłem Emilka.... POczekaj, aż Piotr wyjdzie.
- Mozę nie mogę? Przez ciebie jutro dostanę pałę. Nie wybaczę ci tego...
- OK, OK, możesz wejśc, bo zaraz mi się tu poryczysz.
Udało mi się! Weszłam do' jamy'. Na fotelu siedzial pewnie ten Piotr. Nie był podobny do Rafała, jest znacznie od jego ładniejszy. Mógłby wygrać konkurs na sobowtóra Małaszyńskiego. Naprawdę. Siadłam do komputera, a on ciągle się na mnie patrzył. Zacząl rozmowę pierwszy:
- Jesteś Emilia, tak?
- Tak, a co? - może byłam trochę niegrzeczna, ale taka już jestem.
- Jesteś też siostrą Bartosza? Bardzo podobni do siebie jesteście.
- To ma być komplement? Wątpię. Mam małe pytanko... - mam bardzo podzielną uwagę. Szukam coś w Wikipedii i gadam z nieznajomym. - Jesteś bratem Rafała Grandona?
- Tak, pewnie się do mnie nie przyznaję? Nie lubimy się za bardzo... Wisi mi to, szczerze mówiąc. - odparł, gapiąc się na moją bluzkę, chyba w szczególności na biust. Dzięki Bogu, skończyłam już swoje przedstawienie przed kompem, pożegnałam się i poszłam do swojego pokoju. Chyba to był głupi pomysł z tym pójściem do Bartoszka. Następnym razem, jak na coś takiego wpadnę, to się szczypnę. Gdzieś o 20-stej Piotr przyszedł do mnie i się ze mną pożegnał. Jaki dżentelmen.... Brakuje takich facetów. Pól godziny później przyszedł mój kochany brat i spytał się dziwnie:
- Coś ty takiego powiedziała Piterowi, że przez cały czas ciągle się o ciebie pytał?
- Nic nie zrobiłam. Spadaj! Chce mi się spać. - jak powiedziałam, tak zrobiłam.

Yume

Moje hobby wyjdzie na jaw. Niech stracę...
Po pierwsze... patrz rozdział 1. Wyłapałam te same błędy (poza wykrzyknikami ;P), plus literówki.
Po drugie... przeczytaj to co napisałaś trzy razy. ^^ Zawsze pomaga.
Po trzecie... gdzieś mi się przewinęły ,,ciężkie zdania", składnia zła.
Po czwarte... szybki kurs pisania dialogów. Chociaż mam nadzieję, że Ci się to nie przyda... opuść. Razz

ankulec

dziekuje, bardzo mi sie to przyda. rzeczywiście, masz rację z tymi kropkami i wielką literą. dopiero co zaczynam, ale i tak dziekuje za rady, skorzystam przy nastepnym opowiadaniu:-) a z fabułą: właśnie mi zależało na tym, aby czytelniczka utożsamiała się z bohaterką.